Οι πολιτιστικές σχέσεις μπορούν να εννοηθούν ως δύο διαφορετικές, αλλά συναφείς διαδικασίες. Για τους σπουδαστές της διπλωματίας είναι, καταρχάς και κυρίως, μια εξειδικευμένη μορφή της τέχνης της πολιτικής, που σχετίζεται με τη διαχείριση των πνευματικών επιρροών στη διεθνή πολιτική. Αυτή η πνευματική διπλωματία έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Οι Φαραώ της Αιγύπτου, για να πάρουμε ένα μόνο παράδειγμα από την αρχαιότητα, απαιτούσαν από τους νικημένους αντιπάλους τους να τους δοθούν νέοι αριστοκράτες ως όμηροι, όχι τόσο ως εγγύηση για τη νομιμοφροσύνη τους, όσο για να ενσταλάξουν σε αυτούς τους μελλοντικούς ηγέτες την αιγυπτιακή θεώρηση των πραγμάτων και τον αιγυπτιακό τρόπο ζωής.
Ωστόσο, η πολιτισμική ζώνη της εξωτερικής πολιτικής -παρά το εντυπωσιακό ιστορικό παρελθόν της- παρέμενε πάντοτε περιθωριακή περιοχή της διπλωματικής δραστηριότητας και οι ιστορικοί περιορίζονταν στις πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές όψεις της εξωτερικής πολιτικής. Αυτή η γενική εικόνα των πολιτιστικών σχέσεων, απωθημένων στο διπλωματικό περιθώριο και παραμελημένων από τους ειδικούς, ίσχυε και στην περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών, με τις οποίες ασχολείται η παρούσα μελέτη. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]