Με πρωτότυπη έμπνευση και ιδεολογική παρρησία ο Ντιέγκο Φράμπι επιχειρεί στο κορυφαίο αυτό έργο μία αναθεώρηση της δίκης του Χριστού από έναν περιπλανώμενο θίασο Εβραίων για να καταδειχτεί η απιστία και ταυτόχρονα η ανάγκη της πίστης που φωλιάζει στον άνθρωπο των διαλυμένων ηθικών αξιών, κι ακόμα για να φωτιστεί ο δρόμος του ηθικού χρέους και της υπαρξιακής λύτρωσής του. Πρωταγωνιστές και θεατές σχηματίζουν την ίδια κοινότητα προδοτών και προδομένων μαρτύρων, φάσκουν και αντιφάσκουν, ομονοούν τελικά και καταδεικνύουν πως μόνο με τη χριστιανική πίστη και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτή υπάρχει σωτηρία και ζωή.