(. . .) Ο ελληνικός κινηματογράφος, μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων του, κατέθεσε τη δικιά του οπτική και νοηματική εκδοχή για ένα τόσο σημαντικό φαινόμενο της σύγχρονης ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας. Η εκδοχή αυτή δεν επικαλείται τη μοναδικότητα της προσέγγισης ούτε την αποκλειστικότητα των δικών του αναλύσεων, απλώς εκφράζει με τη δική της γλώσσα τις αναζητήσεις του αντίστοιχου πολιτιστικού χώρου. Οι αναζητήσεις αυτές δε διαμόρφωσαν συγκεκριμένη τάση ή κινηματογραφικό ρεύμα με ευδιάκριτα χαρακτηριστικά, αλλά, διαφυλάσσοντας την πολυφωνία και πολυμορφία τους, αποτελούν προσωπικές εκφράσεις της κοινής ανάγκης να διερευνηθεί το φαινόμενο της διασποράς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]