Η δημοκρατία ορίζεται στο βιβλίο αυτό ως το ταυτολογικό ισοδύναμο της καθολικής ελευθερίας. Κατά τούτο η δημοκρατία απάδει προς την ιδιοκτησιακή συγκρότηση του κοινωνικό-οικονομικού και πολιτικού συστήματος, επειδή δημιουργεί σχέσεις εξουσίας που απομειώνουν στο οικείο πεδίο την ελευθερία. (. . .) Ο συγγραφέας παρακολουθεί τις εφαρμογές της δημοκρατικής αρχής στο πλαίσιο του ελληνικού κοσμοσυστήματος αλλά και την προοπτική της ενόψει της μετάβασης στην τεχνοδικτυακή εποχή. Υπό την έννοια αυτή, φαινόμενα όπως η `παγκοσμιοποίηση` αποτιμώνται σε συνάφεια με το καθολικό ανθρωποκεντρικό γινόμενο και όχι με γνώμονα την ιδεολογική επιλογή του κόσμου της νεοτερικότητας που ηγεμονεύει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]