Με τη διοργάνωση της συζήτησης για τη `Δημοκρατία της Βαϊμάρης και τις σημερινές αναβιώσεις της`, το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς ανταποκρίνεται σε ένα ερώτημα από εκείνα που δεν τίθενται. Αν και σαφώς πλανάται στον ορίζοντα των πρόσφατων δριμύτατων ιδεολογικών συγκρούσεων, αν και αποτελεί τη μόνιμη έμμεση αναφορά ενός λόγου που συστηματικά εκφοβίζει, η Βαϊμάρη δεν συζητείται.
Η ημερίδα του ινστιτούτου, έτσι όπως τη σχεδίασε και την οργάνωσε με ζήλο αλλά και με πολιτικό και επιστημονικό ενδιαφέρον ο Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος, καθιστά ρητό, από τη σκοπιά της αριστεράς, το υπονοούμενο ερώτημα: Τι νομιμοποιεί, τι αιτιολογεί την αναφορά στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, με την οποία μας εγκαλούν ή και μας απειλούν οι κυβερνητικοί διανοούμενοι; Σε τι συνίσταται η Βαϊμάρη ως σκηνικό καταστροφικής πολιτικής, για την εγκατάσταση του οποίου υποτίθεται πως η αριστερά έχει ευθύνη;
Αξίζει πράγματι να θυμηθούμε πως η Βαϊμάρη, η Βαϊμάρη του πολιτισμού, των μεγάλων ανατροπών στη φιλοσοφία και τις επιστήμες, αλλά και η Βαϊμάρη του ριζικού πολλαπλασιασμού των μορφών και τρόπων πολιτικής έκφρασης, υπήρξε από πολλές απόψεις η τελευταία γραμμή άμυνας απέναντι στη βαρβαρότητα του επιτιθέμενου φασισμού. Κι αξίζει επίσης να θυμηθούμε ότι η αριστερά υπερέβαλε μάλλον στην ανεκτικότητα παρά στην οριοθέτηση της απέναντι στον αντίπαλο. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]