«Συγνώμη κυρία τσάντα», είπε το στυλό, «όταν ερχόμασταν όλοι εδώ, εσείς τι κάνατε; Δε βλέπατε το δρόμο;» «Όχι, φυσικά, ήταν το μόνο πράγμα που δε με ενδιέφερε. . .». Αν μπορούσε μια ξυλομπογιά να ζωγραφίσει τα βάσανα που υφίσταται στα χέρια ενός παιδιού, αν γινόταν ένα μπλοκ ζωγραφικής ν` απεικονίσει την ψυχή ενός κακομαθημένου 12χρονου κοριτσιού, αν ο καθρέφτης της μικρής αποκτούσε φωνή κι εξιστορούσε τα πάθη του κι αν μια παιδική τσάντα έκλεινε μέσα της τον εσωτερικό διάλογο μεταξύ του «εγώ» και των «άλλων», ίσως τότε μια εγωκεντρική υπόσταση ν` αποκτούσε συνείδηση. . . Μπορεί όμως να συντρέξουν κι άλλοι λόγοι για να συμβεί αυτό;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]