Η βαρύσκιωτη αυτή ιστορία δεν είναι μια ιστορία φαντασμάτων, κι ας τη στοιχειώνουν τόσα πολλά. Είναι μια ιστορία κοινών ανθρώπων, συνηθισμένων, μικρών, που αποδεικνύονται μεγάλοι την ώρα της κρίσης. Υπάρχει ένα ανάλαφρο παιχνίδι που διασχίζει τούτο το ζόφο, δοσμένο με άπειρη χάρη, το παιχνίδι ανάμεσα στο οικείο και το αλλότριο, ανάμεσα στο πεζό και το θαυμαστό, στο ανεξήγητο και τη λογική του εξήγηση, στη βούληση και στη μοίρα. Μέσα από την κρουστή τους πλέξη φτιάχνεται η πλούσια εκείνη στόφα του πραγματικού, όπου μέσα στην κοιλιά του τετριμμένου κυοφορούνται οι δυνάμεις που διαπλάθουν τη ζωή ενός ανθρώπου, κάτω από τις συμπτώσεις φεγγρίζει ο βαθύς λόγος των πραγμάτων και ο φόβος του θανάτου συγχρωτίζεται με τον ηρωισμό. [...] Όλα γίνονται σάμπως ο άνθρωπος να προετοιμάζεται ακατάπαυστα και εν αγνοία του για μια συνάντηση με κάτι που έρχεται πάντα έξωθεν ν` αναλάβει την υπόθεσή του τη στιγμή που όλα τα μέσα έχουν εξαντληθεί, λες και στέκει εκεί, στην εσχατιά των δυνατοτήτων, περιμένοντας να μπει σε κίνηση. Όπως ο μπάτης που έρχεται να σπάσει `το φράγμα της αποτρόπαιας ησυχίας`, τη στιγμή που κι ο τελευταίος άνδρας του πληρώματος έχει πέσει εξαντλημένος από τον τιτάνιο αγώνα του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]