`[...] Ο άνθρωπος, παρότι το δεινότερον (από τα δεινά) είναι αδύναμο ον. Άγεται και φέρεται από τις τράπεζες. Τρίβει τα χέρια του όταν τον δανείζουν, πανικοβάλλεται όμως στην ιδέα και μόνο της `καταστροφής` του. Έλκεται απ` το οργανωμένο του εγκλήματός τους. Και τις φαντασιώνεται ως κάτι το αναπότρεπτο, και τις προσκυνά ως κάτι το μόνο νόμιμο, και τις ανέχεται ως τον `φυσιολογικό` μονόδρομο - ίσως και, τον μοναδικό του Ατόμου. Πρόκειται, ασφαλώς, για την ασήμαντη παράπλευρη απώλεια του... αγωνιστή της δημοκρατίας - τίποτα δημοκρατικότερον από μία τράπεζα. Κάπως έτσι τα αδειοδοτημένα εκ της πλειοψηφίας εκτροφεία, όχι απλώς μίας κρίσεως, αλλά κυρίως της ύβρεως, συνεχίζουν ακαταμάχητα.`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]