Ένα κορίτσι που μεγάλωσε στα απάνθρωπα και απρόσωπα ορφανοτροφεία της Πρόνοιας προσπαθεί να καταλάβει τι σημαίνει ζωή, έρωτας, ελπίδα. Η Βικτόρια ξέρει μόνο τη γλώσσα των λουλουδιών, και πρέπει να μάθει τη γλώσσα των ανθρώπων.
Μέσα από φτώχεια, πείνα, δυστυχία και φόβο, αρχίζει σιγά σιγά να ανοίγεται στον κόσμο γύρω της. Όταν γίνεται μάνα, κόβεται στα δυο: η μισή λατρεύει το κοριτσάκι της και του ορκίζεται ότι δε θα το εγκαταλείψει όπως έκανε η δική της μάνα, και η άλλη μισή δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα.
Εγκαταλείπει το μωρό στον πατέρα του, αλλά από τότε αρχίζει να υποφέρει και να αλλάζει δραματικά.
Αποφασίζει να βρει τη μοναδική γυναίκα που θέλησε να γίνει μάνα της και να τα ξαναφτιάξει με τον αγαπημένο της.
Άραγε, αυτοί που δεν αγαπήθηκαν μπορούν να αγαπήσουν; Κι όσοι γνωρίζουν τη γλώσσα των λουλουδιών μπορούν να μιλήσουν στους ανθρώπους;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]