Περισσότερο απ` ό,τι οποιοσδήποτε άλλος νεοέλληνας ποιητής, ο Άγγελος Σικελιανός φιλοδόξησε να ενσωματωθεί στη γενεαλογία των εθνικών ποιητών μέσω της διεκδίκησης ενός κατά καιρούς διαφορετικού ποιητικού πατέρα: του Σολωμού στην αρχή της καριέρας του, του Βαλαωρίτη στη συνέχεια, του Κάλβου την περίοδο της Κατοχής και, πάνω απ` όλα, του Παλαμά κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Το βιβλίο αυτό εξετάζει τη στρατηγική με την οποία ο δημιουργός του Αλαφροΐσκιωτου διαχειρίστηκε την ποιητική παράδοση, οικειοποιούμενος τη λογοτεχνική ιστορία προς όφελος του δικού του έργου και κατοχυρώνοντας τον θεσμικό ρόλο του ως διαδόχου των εθνικών βάρδων. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]