Το βιβλίο εξετάζει τη γελοιογραφία που εμπλέκει τις επί αιώνες θεωρούμενες ως πλέον αντιπροσωπευτικές απεικονίσεις του κακού -τους δαίμονες. To εγχείρημα είναι επίπονο και σύνθετο. Επίπονο, γιατί ο χώρος του σατιρικού σκίτσου εμπεριέχει μια αχανή παρακαταθήκη δαιμονομορφίας, αλλά και σύνθετο, γιατί η ομάδα των δαιμόνων που εγκατοικούν στο σατιρικό σκίτσο είναι ανομοιογενής και πoλύσημη: αποτελείται τόσο από μορφές της θρησκευτικής εικονογραφίας, εμφανιζόμενες υπό τη γνωστή μορφή και αμφίεση, όσο και από πλήρως σατιρικές εκδοχές τους, που αλλοιώνουν περαιτέρω μια εικόνα ήδη στρεβλή και δυσειδή. Συνήθης σκοπός της δαιμονολογούσας γελοιογραφίας ήταν να καταφέρει ένα οξύ πλήγμα στον γελοιογραφούμενο με έναν τρόπο που, εν μέρει, έκανε χρήση των παραδοσιακών μορφοποιήσεων του απεχθούς και του πονηρού. Σταδιακά η χρήση της δαιμονομορφίας διευρύνθηκε και τελικά κατέστη προσχηματική και παιγνιώδης, χωρίς, ωστόσο, να αποκοπεί από τα παλαιά νοήματα.
Το βιβλίο εξετάζει τις θεωρητικές βάσεις, στις οποίες στηρίζεται η γελοιογραφική δαιμονοποίηση και, επί πλέον, επιχειρεί μια στοχαστική ιστορική περιδιάβαση στις απεικονίσεις των γελοιογραφικών δαιμόνων από τη Μεταρρύθμιση και τις ρίζες της, έως τη σχεδόν πρόσφατη εποχή. Ψηλαφά την έννοια του χιούμορ μέσα στο πλαίσιο αυτό, καθώς και τις δυνατότητες που προσφέρει η γελοιώδης "παραμόρφωση", και εξετάζει τις συναφείς επικράτειες του γκροτέσκου και του μακάβριου, ώστε να γίνει ορατό το πεδίο μέσα στο οποίο αναπτύσσεται η ιδιότυπη αυτή μίξη σάτιρας και επιθετικού ονειδισμού.