Ο Λιδωρίκης αντιμετωπίζει το συνεντευξιαζόμενο σαν
γιατρός, σαν ανακριτής, σαν εξεταστής, σαν δικαστής, και ταυτόχρονα σαν δάσκαλος, δάσκαλος σωκρατικός, γεμάτος απορίες. Ειρωνικός με τη σωκρατική έννοια του όρου, καμώνεται το διαπορούντα, υποκρίνεται τον αγνοούντα, στήνει παγίδες, ρίχνει στα άδεια, παραπλανά, ερεθίζει, προκαλεί κυρίως εκμαιεύει. Η συνέντευξη είναι μια δύσκολη γέννα, χρειάζεται συχνά εμβρυουλκό. Οι συνεντευξιαζόμενοι, όταν μάλιστα είναι διάσημοι, ευγενείς, άνθρωποι αποφασισμένοι να προστατέψουν ή να προβάλουν την εικόνα τους, κρύβονται, μεταμφιέζονται, θολώνουν τα νερά, ναρκισσεύονται, λοξοδρομούν, πλαγιοσκοπούν, σερφάρουν. Συχνά το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι παίζεται με συνεχή αντικατάσταση των ρόλων. Κ. Γεωργουσόπουλος

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]