Κανείς άλλος συγγραφέας, εξαιρουμένων ίσως του Χαίλντερλιν, του Κάφκα και του Πάουλ Τσελάν, δεν αισθάνθηκε τόσο βαθιά την μοναξιά και την απομόνωση, όσο ο Αυστριακός Γκέοργκ Τρακλ. Έζησε πίσω από τους στίχους του, που κύριο θέμα τους ήταν ο φόβος, η αγωνία και η θλίψη. Οι συνειρμοί και οι εικόνες του, το όνειρο και η φαντασία, αποδομούν την ρεαλιστική και ιμπρεσσιονιστική παράσταση του χωροχρόνου και φέρνουν στην επιφάνεια τον εσωτερικό και πνευματικό κόσμο του ποιητή, ο οποίος μέσω της σιωπής συναρμόζεται με τον εξωτερικό. Αυτό που προκύπτει είναι ένα γαλήνιο και μελαγχολικό τοπίο, μέσα στο οποίο ο άνθρωπος περιπλανιέται σαν `γαλάζιο αγρίμι` χωρίς να μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο που του ορίζει ο περιβάλλων κόσμος. Από τις λέξεις του με την κατακερματισμένη σύνταξη αναβλύζουν νέες εικόνες που συνιστούν μια νέα ποιητική πραγματικότητα. [...]

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]