Το άγνωστο στην Ελλάδα θεατρικό έργο «Η Βιολέτ στη γη» (2002) της ελάχιστα γνωστής στη χώρα μας γαλλόφωνης Καναδής συγγραφέως Καρόλ Φρεσέτ, εξελίσσεται σε ένα εγκαταλειμμένο ορυχείο γύρω από το οποίο κινούνται τέσσερεις ανθρώπινες μορφές. Ο Πωλ, παλιός ανθρακωρύχος, ο Ετιέν, θυμωμένος επαναστάτης συνδικαλιστής, η γυναίκα του Μαρί Ζαν και η Ζουντίντ. Τα θεατρικά αυτά πρόσωπα θα έχουν μια απροσδόκητη συνάντηση με την Βιολέτ, μια μυστηριώδη γυναίκα που σταματά στα μέρη τους. Θα προσπαθήσουν να την προσεγγίσουν, να την «δαμάσουν», αλλά τελικά θα βρουν στο πρόσωπό της τον άνθρωπο στον οποίο θα καταθέσουν τα μύχια της ψυχής τους, εκμυστηρευόμενοι τις αμφιβολίες, τους φόβους, τις αγωνίες, τις επιθυμίες, ακόμα και τις φαντασιώσεις τους. Σταδιακά και με λέξεις που περιέχουν απελευθερωτική δύναμη, η αινιγματική αυτή γυναικεία φιγούρα, θα υφάνει, ίσως παρά την θέλησή της, τις σχέσεις μιας κοινότητας που έχει απολέσει κάθε έννοια επικοινωνίας. Στο τέλος, η Βιολέτ θα τους ενώσει όλους σε μια αυτοσχέδια γιορτή όπου τρώνε, πίνουν και τραγουδούν όλοι μαζί την «Εποχή των κερασιών». Επαναστατική ματιά, ύμνος στην αγάπη ή και τα δύο; Όποια ερμηνεία και να δώσεις, στο τέλος της ανάγνωσης της «Βιολέτ στη γη» νιώθεις την πληρότητα ενός έργου βαθιά ανθρώπινου, συγκινητικού αλλά και κωμικού μαζί, ενός θεατρικού μικρόκοσμου που κινείται ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως. Μέσα από μια απλή ιστορία, η Φρεσέτ μας καλεί να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη αναζήτησης τρόπων να ζούμε μαζί ξεφεύγοντας από τη μοναξιά. Ίσως τελικά αυτός να είναι και ένας από τους σκοπούς του θεάτρου, να επιχειρήσει, βγάζοντας τους ανθρώπους από την ατομική-οικογενειακή τους κατάσταση, να τους συνενώσει για να μετάσχουν μιας κοινής απόλαυσης παρακολουθώντας τους ηθοποιούς που διηγούνται μια ιστορία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]