Και δεν σε γνώρισα
Πέρασες μπρος μου μ` εκείνη τη δηλωτική ματιά
στο πλάι του προσώπου
σα να `λεγες:
- Κοίταξε, η Βεατρίκη είμαι
Και δε σε γνώρισα
γιατί το `βλέπω` ενέργεια είναι των ματιών
και όχι ρήμα

Πρέπει το ζώο να παρατηρώ
Άλαλο, βλέπει
από ιδιότητα ζωτική
που γλώσσα θα μπορούσες να την πεις
αν είχαν την υποτροπή τα ζώα

Μήπως είσαι ένα φάντασμα
που εξισώνει τον χρόνο και τη διάσταση;
Μήπως η σύγκλιση του τόπου κι ενός παρόντος φοβερού;
Εσύ, η συναίρεση δύο στιγμών:
η μια, η διάρκεια της ζωής
η άλλη, εκείνη η παράσταση που βλέπεις πεθαίνοντας
τη διάρκεια ολόκληρη σε μια στιγμή μπροστά σου;
Και τότε, γιατί `μήπως`;

Όπου μπερδεύεται ο υπολογισμός
και κοφτερά γυαλιά σφηνώνει ο λογισμός
θανατηφόρα εμπόδια μη σκαρφαλώσει η τρέλα [...]