Πέντε μουσικοί με σμόκιν που γυαλίζουν από την κούραση παίζουν πάνω σε μια εξέδρα προπολεμικές μελωδίες της τζαζ. Μακάριες, κρατημένες σε μια ιδανική απόσταση από τους καβαλιέρους τους, κυρίες που ξεπερνούν τη μέση ηλικία ονειρεύονται πώς τίποτα δεν έχει αλλάξει από το 1939: οι ίδιοι μουσικοί, οι ίδιες μελωδίες, οι ίδιοι σύζυγοι. . . Ο ίδιος τρομπετίστας, με τα μαλλιά βέβαια άσπρα και τα χείλη πρησμένα, έχει ξαναπάρει στην εξέδρα τη θέση του και αγωνίζεται να μιμηθεί τον βασιλιά Άρμστρονγκ. Μετά το μεγάλο ολοκαύτωμα του πολέμου οι άνθρωποι ξαναβρίσκουν τους ρυθμούς τους σαν να μην είχε τίποτα κλονιστεί, ποτέ. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]