"Η Αυτοκράτειρα της Αυστρίας Ελισάβετ ΙΙ, αποποιούμενη το ρόλο της Αυτοκράτειρας, μεταβάλλεται σε ηρωίδα του θεάτρου. Δεν είναι η Αυτοκράτειρα της Αυστρίας αλλά η αυτοκράτειρα του θεάτρου. [...] Από τα ίδια κίνητρα ωθούμενος και ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος, θεατροποιεί τη ζωή του. Μαζί με την αυτοκράτειρα, πλημμυρισμένοι από ανεκπλήρωτους πόθους ταξιδεύουν στη χώρα του Τίποτα. Όμως το τίποτα για να είναι ένα μεγάλο τίποτα, ένα μέγιστο τίποτα, πρέπει να κατοικηθεί. Το μέγιστο τίποτα, το τραγικό τίποτα είναι εξουθενωτικώς άπληστο και απαιτητικό. Το κενό του πρέπει να γεμίσει από τέχνη, από παιχνίδι δηλαδή, δηλαδή θέατρο". -Ανδρέας Στάικος
"Το θέατρο και η θεατρικότητα αναδεικνύονται στο δραματικό κείμενο του Α. Στάικου "Η αυλαία πέφτει", έργο πολυπρόσωπο, με υποβλητικές σκηνικές ενδείξεις υπερδραματικούς και κωμικούς διαλόγους.
[...] Στο έργο ο Στάικος επαναφέρει και ενεργοποιεί συστατικά της παλαιότερης θεατρικής προβληματικής του αφού κι εδώ κυριαρχούν το θέατρο μέσα στο θέατρο, η θεατρικότητα της παρακμής, η εξιδανίκευση της ανάμνησης και η εμπειρία του θεάτρου με τον τρόπο που τη βιώνουν οι συντελεστές του, μέλη θιάσων, ηθοποιοί σε παραστάσεις, στις δοκιμές ή τα παρασκήνια.
[...] Στο "Η αυλαία πέφτει" του Στάικου, η εσωτερικότητα έχει γίνει θέμα του δράματος ενώ η δράση έχει μεταφερθεί στο εσωτερικό του ανθρώπου. Ό,τι συμβαίνει είναι υπόθεση ενθύμησης και αναπόλησης. Φαντάσματα πολιορκούν τον Χρηστομάνο εισβάλλοντας από τους λαβύρινθους της φαντασίας και τις ρωγμές του μνημονικού
[...] Ο χρόνος της μνήμης και ο χρόνος του ονείρου είναι το νήμα που διατρέχει το έργο του Στάικου. Μεταμοντέρνο με την έννοια ότι έρχεται μετά το μοντέρνο λυρικό δράμα από τα τέλη του 19ου αιώνα, να μιλήσει εκ νέου, στα τέλη του 20ού αιώνα, για το φάντασμα της δημιουργίας. Συνδεδεμένο με το ανεκπλήρωτο και το ανέφικτο, με την αποτυχία και την απόρριψη, με τα αδιέξοδα και τις διαφυγές".
(από το επίμετρο της Ελένης Βαροπούλου)