`Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις` έλεγε ο Επίκτητος και μας υπενθύμιζε την υποχρέωση ο μεγάλος νεοελληνιστής Κ. Θ. Δημαράς. Η μελέτη αυτή έχει ένα έλασσον σημείο αναφοράς, το οποίο, όπως θα προσπαθήσουμε να δείξουμε στη συνέχεια, μπορεί να εκβάλει σε μείζονα αιτούμενα της νεοελληνικής ιστοριογραφίας και θεωρίας ενισχύοντας τη θέση του χρήματος στη μελέτη της νεοελληνικής κοινωνίας. Ταυτοχρόνως επιδιώκει να συγγενεύσει με γειτονικά πεδία των κοινωνικών επιστημών διαμορφώνοντας εννοιολογικές γεφυρώσεις από το πεδίο της πολιτικής σκέψης, της ανθρωπολογίας ή της ψυχολογίας. Η αυθεντία, η βία, ή η θυσία εμφιλοχωρούν στην οικοδόμηση της έννοιας του χρήματος και έξοχο πεδίο δοκιμασίας για την ικανότητα της χρήσης τους θεωρούμε ότι είναι η Οικονομική Ιστορία.
Η χρήση της έννοιας auctoritas στο πεδίο της ελληνικής νομισματικής ιστορίας μας υποχρεώνει να την συνδέσουμε με ορισμένες γλωσσολογικές παραπομπές, δάνειες προσλήψεις από σημαντικούς διανοητές. Αν βοηθούν στην προσέγγιση είναι ένα ζήτημα· πόσο θα πεισθούμε για την ανάγκη εισαγωγής της στην Οικονομική Ιστορία συνιστά διαφορετικό πρόβλημα. Μας προκαλεί όμως το ερώτημα με ποιο τρόπο το νόμισμα ως `λειτουργία` που παράγει γεγονότα μετασχηματίζει την αφηρημένη σύλληψη της auctoritas σε πολιτικές και πολιτισμικές συνθήκες οι οποίες σταθεροποιούν τον ιδιότυπο κοινωνικό δεσμό που εκφράζει το χρήμα. (...)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]