Το βιβλίο αυτό που ο Πιερ Βιντάλ-Νακέ μας λέει πως το κυοφορούσε εδώ και μισό αιώνα, αρχίζει περίπου το 335 π.Χ., όταν ο Πλάτων γράφει τον Τίμαιο και τον Κριτία. Σίγουρα ο Πλάτων άντλησε από την κουλτούρα της εποχής του, από τον Όμηρο, τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη, ο μύθος όμως της χαμένης ηπείρου, άρρηκτα συνδεδεμένος με μια εξίσου φανταστική Αθήνα, είναι δικό του έργο. Την Ατλαντίδα δεν χρειάζεται να την αναζητούμε ούτε στα βάθη του χρόνου ούτε στα βάθη των θαλασσών. Ούτως ή άλλως ο μύθος γνώρισε απίστευτη ανάπτυξη στην αρχαιότητα αρχικά - την ελληνορωμαϊκή και την πρωτοβυζαντινή - και κυριολεκτικά άνθησε στην Αναγέννηση, ιδιαίτερα μετά την ανακάλυψη της Αμερικής, που ορισμένοι τάχιστα ταύτισαν με τη φανταστική ήπειρο του Πλάτωνα. Άλλοι, λιγότεροι, αντιστάθηκαν. Οι εθνικιστές σφετερίστηκαν το θέμα, από την Ισπανία ως τη Σουηδία και από την Ιταλία ως τη Γερμανία, ιδιαίτερα κατά τη χιτλερική εποχή. Οι λόγιοι αναζήτησαν να εξηγήσουν μέσω της χαμένης ηπείρου, άλλοτε την ιστορία του πλανήτη άλλοτε τη μινωική προϊστορία του ελληνικού πολιτισμού. Οι ήρωες του Ιουλίου Βερν την επισκέφθηκαν και την ανοικοδόμησαν. . . Αυτή η συναρπαστική διαδρομή ήταν καιρός να γραφτεί.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]