Ο Βασίλης ένιωθε πως μετά την περιπέτειά του και την `διορθωτική` παρέμβαση της `νέας εποχής`, μετά από αυτή την εμπειρία που βίωσε τόσο δυναμικά αλλά και ξεκάθαρα μέσα στο ίδιο του το σώμα, ήτανε τώρα πια ένας από τους `καινούργιους ανθρώπους`. Ένας από τα δισεκατομμύρια των `καινούργιων ανθρώπων` που έχουν επιτέλους κατακλύσει τον πλανήτη, όχι ως κατακτητές, αλλά ως αληθινοί αναθεωρητές και φορείς γνώσεων από μια άλλη περιοχή του σύμπαντος όπου η ανθρωπότητα δεν έχει μέχρι πρόσφατα πρόσβαση. Ο Βασίλης διέφερε από τους πάρα πολλούς μονάχα σε κάτι: στο γεγονός πως είχε καταλάβει τι του είχε συμβεί και είχε και το θάρρος (ένα επιπλέον δώρο που του `χαρίστηκε` για να τον κάνει πιο αποτελεσματικό) να αναλάβει την ευθύνη που συνεπάγεται η αποδοχή του απλού γεγονότος ότι είσαι `δοχείο` και υποδέχεσαι πληροφορίες σημαντικές και για τους συνανθρώπους σου `από εκεί επάνω`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]