Η επιστημονική έρευνα αντιμετώπισε την αρχαία ελληνική τραγωδία κυρίως φιλολογικά. Σπάνια αυτές οι δραματικές δημιουργίες μελετήθηκαν ως έργα, που βλέπονται και ακούγονται. Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας του Oliver Taplin, βαθύς γνώστης της θεατρικής τέχνης και των φιλολογικών προβλημάτων της αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας, συγκεντρώνει τη προσοχή του σε εννέα (9) τραγωδίες, τρεις από κάθε μεγάλο τραγικό ποιητή, ΑΙΣΧΥΛΟ, ΣΟΦΟΚΛΗ και ΕΥΡΙΠΙΔΗ και τις μελετά ως δραματικές δημιουργίες, που παρουσιάζονται σκηνικά στο θέατρο. Έτσι πραγματεύεται το νόημα της σκηνικής δράσης στα δραματικά αυτά έργα εξάγοντας από το κείμενό τους τις θεατρικές τεχνικές μεθόδους και τις σκηνικές οδηγίες, που χρησιμοποιήθηκαν από τον δραματουργό για να φωτίσει έντονα συγκεκριμένες στιγμές στη σκηνική παρουσίαση. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]