«Το τραγικό ορίζεται μέσα στα όρια της ταυτότητας. Η τραγωδία της Αντιγόνης είναι επίσης η τραγωδία των ανυπέρβλητων ορίων της ταυτότητάς της: των λόγων που έχει για να ζήσει και άρα για να πεθάνει· της όχθης του αγνώστου πέρα από την οποία δεν ξέρει πλέον ποια είναι ούτε για την ίδια ούτε για άλλους. Ωστόσο, η ταυτότητα - το παιχνίδι και τα πεδία εγγραφής (διαφορετικά και πολύπλοκα), των ταυτίσεων - δεν παραπέμπει ένα υποκείμενο στον εαυτό του. Προϋποθέτει το ερώτημα του Άλλου: του Άλλου της ταυτότητας καθώς και αυτών εδώ των ταυτοτήτων· το ερώτημα των πολλαπλών πλεγμάτων που ταυτίζουν την Αντιγόνη και που (αυτό είναι το πρόβλημα του Κρέοντα) θα έπρεπε επίσης να αλλοιωθούν (να τροποποιηθούν, να γίνουν άλλα) ώστε η δική της ταυτότητα να μη γίνει ο τάφος της».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]