Η ποίηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου φαίνεται να συνδυάζει την απατηλή απλότητα του Λάο Τσε και τη σαφήνεια του Καμπίρ, όμως προξενεί ένα αίσθημα αμφιθυμίας που ενίοτε γεννά πολλά ερωτήματα. Πως εξηγείται λ.χ. η μυστηριώδης σαγήνη που εκπέμπουν ορισμένα ποιήματά του, ενώ είναι γραμμένα με ρεαλιστικό τρόπο; Πώς μπορεί να συνυπάρχει ο πιστός χριστιανός αρμονικά με τον ακόλαστο που ξεχύνεται τα βράδια σαν τρελός μες τον βούρκο; Και πώς μπορείς να κατακρίνεις ή να απορρίψεις την ποίηση κάποιου που αυτοπροσδιορίζεται ως `ερωτικός άλλος`, ενώ και μόνο η ομολογία της ερωτικής ιδιαιτερότητας, πολλώ δε μάλλον δια της γραφής, κάποτε εξομοιούμαι με πράξη γενναιότητας; (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]