Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία: Η κατάρρευση των δικτατορικών και αυταρχικών καθεστώτων το 1974-75 και το δημοκρατικό άνοιγμα δεν προήλθαν από την προγενέστερη ανάπτυξη και ευημερία, αλλά μάλλον από την αδυναμία να εξακολουθήσουν τόσο η μία όσο και η άλλη. Από τότε οι τρεις νέες δημοκρατίες προσδιορίζονται από την παρατεινόμενη ευρωπαϊκή ύφεση· σκοπεύοντας στην αποκατάσταση των εξωτερικών τους ισοζυγίων, στην πράξη διοργανώνουν και οι τρεις τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις της απο-ανάπτυξης.
Και όμως μια νέα δυναμική θα μπορούσε να αναδειχθεί από την παρατεινόμενη στασιμότητα για τον ευρωπαϊκό νότο: εκείνη που απορρέει από την κατάρρευση της παραδοσιακής τάξης πραγμάτων. Γνώρισμα αυτής ήταν μέχρι πρόσφατα η κάλυψη από την εξουσία για τη διαμόρφωση εύκολων και υψηλών κερδών, για την καθήλωση των χαμηλών μισθών, για τη διαιώνιση του τεχνολογικού αρχαϊσμού και της κοινωνικής υπανάπτυξης.
Όμως έτσι η πολιτική της απο-ανάπτυξης θα μπορούσε να επιτύχει την ιστορική της δικαίωση στο μέτρο που θα αναλάμβανε να προαγάγει με θετικό τρόπο τις επιβαλλόμενες μετατροπές για τον οικονομικό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό στις νότιες όχθες της Ευρώπης.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]