Η εκπαίδευση αν ιδωθεί υπό το πρίσμα μιας επιστημονικής κοινωνικής ανάλυσης, δεν αποτελεί παρά μια διαδικασία προσαρμογής του εκπαιδευόμενου πληθυσμού στην κοινωνική ανισότητα που `προϋπάρχει` της εκπαίδευσης και η οποία καθορίζει τους άξονες και προσανατολισμούς της εκπαιδευτικής λειτουργίας. Η φιλελεύθερη αντίληψη της ισότητας στην εκπαίδευση μοιάζει με την ψευτοευγένεια μιας πρόσκλησης σε ανεπιθύμητους καλεσμένους όταν υπάρχει η βεβαιότητα πως οι συνθήκες θα τους αποτρέψουν από το να τη δεχτούν. Το συμπέρασμα αυτό, προς το οποίο κατατείνει με συστηματικό και τεκμηριωμένο τρόπο η ανάλυση των συγγραφέων, δεν αποτελεί, σε καμία περίπτωση, μια «διά γυμνού οφθαλμού» ορατή πραγματικότητα. Αντίθετα, η άμεσα ορατή πραγματικότητα συγκαλύπτει το συμπέρασμα αυτό. Εμφανίζει τις κοινωνικές σχέσεις ως σχέσεις ανάμεσα σε ίσους πολίτες, οι οποίοι έχουν προσανατολιστεί σε διαφορετικά επαγγέλματα με βάση τις φυσικές τους κλίσεις, τη σχολική επίδοση και την τύχη. Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια σημαντική μεταβολή για την «αποκρυπτογράφηση» και την κατανόηση της κοινωνικής λειτουργίας της εκπαίδευσης στη χώρα μας.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]