Δανείζομαι τον τίτλο `Η Ανεξακρίβωτη σκηνή` από το δοκίμιο του Άγγελου Τερζάκη `Ο Αλύτρωτος Αιρετικός` όπου, μιλώντας για τα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι, τα παρομοιάζει με μια παράσταση σ` ανεξακρίβωτη σκηνή, που προεκτείνει σ` άλλο χώρο τη δική μας`. Το ενδιαφέρον εδώ έχει να κάνει με τις δύο σκηνές - τη σκηνή της `πραγματικότητας` και τη σκηνή της `μυθοπλασίας`, πράγμα που υποδηλώνει πως η `πραγματικότητα` όπως και η `μυθοπλασία`, είναι κι αυτή μια σκηνοθεσία. Σε μια σημαντική μελέτη για τον Κάφκα, ο Ch. Bernheimer σημειώνει πως `η απόλυτη αναγκαιότητα του ερμηνεύειν πάει χέρι χέρι με την πλήρη αδυνατότητα να επιβεβαιωθεί η ερμηνεία` και πώς η `υπαρξιακή συνέπεια μιας αποτυχημένης ερμηνευτικής είναι ο θάνατος`. Πιστεύω πως στον πυρήνα των κειμένων με τα οποία ασχολούνται οι μελέτες του παρόντος βιβλίου, ελλοχεύει ο ερμηνευτικός κίνδυνος. Τα μυθιστορηματικά υποκείμενα του λόγου και της δράσης, άλλα λιγότερο άλλα περισσότερο και άλλα έως θανάτου, αναλαμβάνουν το ρίσκο της αναγνωστικής μοίρας που τους επιφυλάσσεται στην `ανεξακρίβωτη σκηνή`. Το ίδιο συμβαίνει και με όσους/ες αποτολμούν να εισέλθουν στο σκήνος του κειμένου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]