Η ανδρική κυριαρχία είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στο ασυνείδητό μας ώστε δεν την αντιλαμβανόμαστε πλέον, τόσο σύμφωνη με τις προσδοκίες μας ώστε δυσκολευόμαστε να την αμφισβητήσουμε. Η εθνογραφική περιγραφή της καβυλικής κοινωνίας, αληθινού θεματοφύλακα του μεσογειακού ασυνείδητου, μας προσφέρει ένα εργαλείο εξαιρετικά χρήσιμο στην προσπάθειά μας να διαλύσουμε τις προφάνειες και να εξερευνήσουμε τις συμβολικές δομές αυτού του ανδροκεντρικού ασυνείδητου το οποίο επιβιώνει τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες σήμερα. Αλλά η ανακάλυψη των μονιμοτήτων μας υποχρεώνει να αντιστρέψουμε το συνήθη τρόπο με τον οποίο θέτουμε το πρόβλημα: πώς επιτελείται η ιστορική εργασία αποϊστορικοποίησης; Ποιοι είναι οι μηχανισμοί και οι θεσμοί, Οικογένεια, Εκκλησία, Σχολείο ή Κράτος, που επιτελούν την εργασία της αναπαραγωγής; Είναι δυνατό να τους εξουδετερώσουμε προκειμένου να απελευθερώσουμε τις δυνάμεις της αλλαγής για την οποία αυτοί λειτουργούν ως τροχοπέδη; Ο προβληματισμός του Μπουρντιέ γύρω από την ανδρική κυριαρχία προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων, κυρίως από φεμινιστικές οργανώσεις, οι οποίες κατηγόρησαν το συγγραφέα αφενός ότι αμφισβήτησε τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος, αφετέρου ότι παρουσίασε τα θύματα της κυριαρχίας αυτής ως συμμέτοχα στην επιβολή της. Ωστόσο, ανατρέποντας τη συνηθισμένη θεώρηση του ζητήματος και μέσα από μια πολυετή εργασία που οδήγησε στην παρούσα τελική μορφή του βιβλίου, ο Μπουρντιέ μεταθέτει το πρόβλημα στο χώρο του πολιτικού και -παράλληλα με τα καίρια ζητήματα που θέτει η επιστημονική του ανάλυση- διατυπώνει μια καταγγελία και μια πρόταση πολιτικής δράσης που θα έπρεπε να αναλάβουν τα θύματα της ανδρικής κυριαρχίας, δηλαδή οι γυναίκες και οι ομοφυλόφιλοι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]