Η ανασφάλεια της μοναξιάς.
Παρόρμηση η οποία εξορμά από μηχανισμούς ψυχικής μου άμυνας αποτελεί η έκδοση των διαλογισμών μου και της αυτοκριτικής των όσων έπραξα κατά τη διάρκεια της 37ετούς νοσοκομειακής μου Θητείας. Μιας θητείας η οποία κτίστηκε στα οράματα, τις ελπίδες και τους στόχους ενός εφήβου της δεκαετίας του 1960. Της δεκαετίας του ρομαντισμού και της ανιδιοτελούς φιλίας. Της δεκαετίας που η κάθε λέξη είχε το πραγματικό της νόημα και δεν ήταν αφηρημένη έννοια που επιδέχεται ευκαιριακές ερμηνείες. Της δεκαετίας που ο σύντροφος δεν ήταν η αφηρημένη μπαλκονάτη έκφραση, ούτε η φιλία ήταν συνώνυμη με τις δημόσιες σχέσεις, όπως αυτές εκτυλίσσονται και διαπλέκονται στα σαλόνια της υποκρισίας ή στα γεύματα εργασίας των πολυτελών φαγάδικων. Της δεκαετίας που μας έμαθε να υπάρχουμε με τους άλλους και για τους άλλους και όχι μόνο για μας. Σήμερα, στην εποχή της υλόδουλης νοοτροπίας, που οι στέγες των σπιτιών είναι τόσο κοντά και οι καρδιές των ανθρώπων τόσο μακριά, μόνο με την πνευματική επικοινωνία μπορεί να γεφυρωθεί το χάσμα της μοναξιάς από την ύπαρξη. Ύπαρξη για μένα ήταν όλοι οι συνάδελφοί μου, με τους οποίους έμαθα να υπάρχω πολλές ώρες την ημέρα. Όλοι αυτοί που καθημερινά κεντρούσαν το μεράκι μου για την εκπαίδευσή τους, αλλά και για τη δίκη μου συνεχιζόμενη εκπαίδευση.
Άμυνα αποτελεί για μένα η αναδρομή μέσα από τις σελίδες των σημειώσεών μου στις συζητήσεις που όλα αυτά τα χρόνια είχα μαζί τους. Συζητήσεις με ελεύθερη έκφραση της σκέψης και των συναισθημάτων, χωρίς την υποκρισία του καθωσπρεπισμού, και πάντοτε με γνώμονα τον αμοιβαίο σεβασμό. Συζητήσεις που στόχος τους ήταν να μας απαλλάξουν από οποιαδήποτε εγωιστική διάθεση και να μας βοηθήσουν να αναζητήσουμε την αλήθεια μέσω της επιστήμης. Έτσι, όταν κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μας βρεθούμε κάποτε μόνοι, να μην αισθανθούμε την ανασφάλεια της μοναξιάς.