Ποιός ανακάλυψε τη μυθολογία; Ποια είναι τα όρια αυτής της περιοχής όπου ιστορίες αλησμόνητες, όπως και η απόλαυση να τις αφηγείσαι, φαίνονται πράγματα αξεχώριστα από την ερμηνεία ή την επιθυμία να τις ερμηνεύσεις; Αν είναι αλήθεια ότι ένας μύθος γίνεται αντιληπτός από κάθε αναγνώστη σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, γιατί η επιστήμη των μύθων δεν κατάφερε ποτέ να διακρίνει ξεκάθαρα ένα παραμύθι από ένα μύθο; Καθώς ο μύθος παραμένει μια ανεύρετη μορφή, ούτε λογοτεχνικό είδος ούτε ιδιαίτερος τύπος αφήγησης, η μυθολογία, λέξη που φέρνει αναπόφευκτα στο νου την αρχαία ελληνική μυθολογία, είναι ανάγκη να μελετηθεί ξανά ως γνωστικό αλλά και ως πολιτισμικό αντικείμενο. Έτσι έρχονται στο φως οι διαδικασίες αποκλεισμού που κατατάσσουν το μύθο στην κατηγορία του «σκανδάλου»: από τους μυθιήτας της Σάμου και το μυθώδες μιας προφορικής παράδοσης που καταγγέλλεται ως αναξιόπιστη από τον Θουκυδίδη, μέχρι το απίστευτο, το πρωτόγονο, το παράλογο ή το χυδαίο που κινούν το ενδιαφέρον των εισηγητών της Επιστήμης των μύθων κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Μέσα όμως από τις διαδοχικές αυτές κατηγοριοποιήσεις, όπου η έννοια του «μυθολογικού» κάθε φορά μετατοπίζεται αλλάζοντας μορφή και περιεχόμενο, ανακαλύπτεται ταυτόχρονα η μυθολογία, καθώς γίνεται η ίδια αντικείμενο μιας αφήγησης σε μια ιστορία όπου εμπλέκονται οι πρακτικές της γραφής, οι λόγοι γύρω από την παράδοση και το παιχνίδι της μνήμης και της λήθης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]