Σιωπή περικυκλώνει την ύπαρξη, ελλοχεύει στο βάθος της, απειλεί να την εξαφανίσει και ταυτοχρόνως την τροφοδοτεί. Το ίδιο ισχύει για τη σχέση της με τον ποιητικό λόγο ο οποίος υφίσταται καταλύοντάς την και την επικαλείται - επιζητεί, δηλαδή, την αυτοκατάλυσή του. Έτσι, η σιωπή βρίσκεται στο επίκεντρο όχι μόνο των υπαρξιακών προβληματισμών του Ρίτσου αλλά και της ποιητικής του. Άλλωστε συχνά ο ομιλητής ή ο πρωταγωνιστής των ποιημάτων ταυτίζεται με τον ποιητή, ενώ ρητή είναι και η χρήση των προσωπίδων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]