. . . Η μέθοδος του Αντόρνο δεν είναι αποκλειστικώς `εκ των κάτω`, αλλά προκύπτει συγχρόνως και από τη μέθοδο `εκ των άνω`. Ο ίδιος επιστρέφει στην παλαιάν αντίληψη περί της ανιδιοτέλειας της τέχνης, όχι όμως από ρομαντική νοσταλγία παραχωρημένων αισθητικών θεωριών, αλλά από αντίδραση προς το ωμό πνεύμα του βιομηχανοποιημένου και εμπορευματοποιημένου πολιτισμού. Αυτή η εν μέρει επιστροφή του Αντόρνο στο δόγμα `η τέχνη για την τέχνη` συντελείται ύστερα από κριτική θεώρηση παλαιών και νέων αισθητικών δεδομένων και προϋποθέτει βαθιά γνώση των συνθηκών δημιουργίας τους, κατά την αξιολόγηση των καλλιτεχνικών μορφών ως προς τη διαχρονική τους διάσταση και την εξελικτική πορεία τους. Πρόκειται για τη διαλεκτική κίνηση του στοχασμού του Αντόρνο μέσα από τα διαχρονικά πολιτιστικά φαινόμενα. Έτσι, δικαιώνεται ένα μέρος της παλαιάς αισθητικής, εκείνο, δηλαδή, δια του οποίου καλλιεργήθηκε η υψηλή ιδέα της ανιδιοτέλειας και της αυτονομίας της. Η δικαίωση αυτή αποτελεί μιαν έκφραση ρωμαλέου στοχασμού δυναμένου να συλλαμβάνει τα καλλιτεχνικά φαινόμενα και ως αυτόνομα και ως κοινωνικά, χωρίς απολυτοποίηση της μιας από τις δυο διαστάσεις τους. Άλλωστε, στην κοινωνιολογία του Αντόρνο, η αισθητική κατέχει σημαντική θέση, καθ` όσον χρησιμεύει ως εργαλείο κοινωνικής ανάλυσης, αντίθετα προς τη φιλοσοφία του της νέας μουσικής, όπου η μουσική ανάλυση ακολουθείται πάντοτε από κοινωνιολογικές θεωρήσεις.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]