... Καταλάβαινε καλά τι σήμαιναν «όλα τ’ άλλα» για ένα κορίτσι. Καταλάβαινε πως το δόσιμο ενός κοριτσιού σ’ ένα αγόρι δεν είναι - δεν πρέπει να είναι! - κάτι τυχαίο... μια περιστασιακή περιπέτεια ... μια μηχανική πράξη, όπως είναι συχνά για ένα αγόρι. Είναι μια μυστηριακή πράξη, είναι μια στάση ζωής απέναντι στη ζωή! Στους καιρούς μας - σκέφτηκε ο Νότης - ο σαρκικός έρωτας έχει ξεπέσει σε μια φτηνή υπόθεση στιγμής, σ’ ένα πάρε-δώσε χωρίς νόημα, χωρίς προοπτική, κυρίως, χωρίς γοητεία. Λοιπόν; Μήπως αυτός βιαζόταν πολύ; Μήπως η Αγγέλικα είχε δίκιο; Μήπως η ίδια η ζωή απαιτούσε το δικό της δίκιο; ... κι ύστερα, όλα έγιναν και ίσως... κάπως μαγικά. Του δόθηκε με μικρές κραυγές επιθυμίας· κομματιασμένη σε άπειρα προσωπεία πόθου, που όλα συνθέτονταν σ’ έναν εξαίσιο πίνακα ηδονής!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]