Πρωταγωνιστές σ` αυτό το (σαν μυθιστόρημα) βιβλίο είναι τα 22 παιδιά της πρώτης μετεμφυλιακής Η` τάξης (1949-1950) του Οκταταξίου Γυμνασίου Δολοπίου, και φυσικά το κοινωνικό περιβάλλον και ο ιστορικός χρόνος (τους). Τα παιδιά αυτά σφυρηλατήθηκαν άγρια και ωρίμασαν πρόωρα μέσα στην τραγικότερη δεκαετία (1940-1950) της Νεοελληνικής Ιστορίας μας. Και δεν συνθλίφτηκαν. Αντίθετα, κατόρθωσαν να κατανοήσουν την εποχή τους και να την υπερβούν, κατακτώντας προσωπικά και ομαδικά χαρακτηριστικά, που τα κατέστησαν άξια να αναχθούν σε πρόσωπα μυθιστορηματικής αφήγησης. Η ιστορική αυτή τάξη, με πεισματικούς, αλλά χωρίς αυθάδεια, αγώνες, και με την πνευματική καθοδήγηση μιας ανεπανάληπτης Βαγγελίτσας, φιλολόγου, κι ενός θυμώδους, ανυπότακτου κι αντιφατικού, ρασοφόρου θεολόγου, ανέβασαν τη γνησιότητά τους στην εμπιστοσύνη της φιλίας, στη λατρεία τον έρωτα και στις συγκινήσεις που εκλύει η ομορφότερη ομορφιά, η ομορφιά των ανθρωπίνων σχέσεων. Η ΑΓΑΠΗ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΚΙΜΩΛΙΑ είναι ένα βιβλίο απρόσβλητο από τη νόσο της καλπάζουσας φαντασίας και την επιδημία της πλοκής. Συνειδητά, επιλέγει την ευθεία (ab ovo) αφήγηση, σε γλώσσα απλή και λυπημένη, επιλεγμένων για την ουσία τους πραγματικών περιστατικών, αποκαθαρμένων από τη σύγχρονη, ευπώλητη αναισχυντία. Γιατί απευθύνεται σε εφήβους που δοκιμάζουν και διαμορφώνουν θέσεις και σχέσεις. Σε μεγάλους και μεγαλύτερους που θυμούνται, αναθεωρούν και νοσταλγούν. Σε καθηγητές που αναστοχάζονται το πώς διδάσκουν. Το βιβλίο αρχίζει με την ειρωνεία της `νέας απελευθέρωσης` (1945), περνάει από ένα θριαμβικό λυγμό στα βράχια της Καστέλλας και καταλήγει στον Αχιλλέα, το λούστρο της Λιβαδιάς, που κερνάει σουβλάκια τα παιδάκια ενός σχολείου και το δάσκαλό τους, που ένας ξερακιανός, ρωμαλαίος Ρουμελιώτης τον αποκάλεσε `Δάσκαλο των παιδιών του Λαού`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]