Η Αμερική έχει πληθώρα γεωοικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και στις ευρύτερες ευρασιατικές ζώνες της Κασπίας και του Καυκάσου, και είναι αυτά ακριβώς τα συμφέροντα τα οποία καθορίζουν την πολιτική και στρατιωτική της στρατηγική σ` αυτές τις περιοχές. Ποια ακριβώς είναι όμως αυτά τα συμφέροντα και ποιες είναι οι στρατηγικές που χρησιμοποιούνται, προκειμένου να τα διασφαλίσουν και να τα προωθήσουν παραπέρα; Εξετάζοντας την ισορροπία ισχύος μεταξύ Αμερικής, ΕΕ και «κρατών - κλειδιών» (Γερμανίας, Γαλλίας, Ρωσίας, Κίνας, Αγγλίας) στην Ευρασία, ο Βασίλης Φούσκας παρουσιάζει μία εμπεριστατωμένη κριτική της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και των κινήτρων της. Η βασική επιχειρηματολογία του συγγραφέα είναι ότι μερικοί από τους πιο θεμελιακούς στόχους της Αμερικής είναι: α) Ο έλεγχος των γεωγραφικών ζωνών που είναι πλούσιες σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, β) η ασφαλής μεταφορά ενέργειας στις δυτικές αγορές σε σταθερές τιμές σε δολάρια και γ) ο στρατηγικός περιορισμός, αλλά όχι εκμηδένιση, των ευρασιατικών ανταγωνιστικών της Αμερικής (Ρωσίας, Κίνας, Γερμανίας, Γαλλίας). Ο Φούσκας εμπεδώνει έτσι τη θέση ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο είναι δομημένη γύρω από τον στόχο της διατήρησης μιας στρατηγικής συμμαχίας με τα «κράτη - κλειδιά» ενοποιώντας τα Βαλκάνια και την ευρύτερη Μέση Ανατολή κάτω από μία «στρατηγική ομπρέλα» και ενάντια στους ιδεατούς ή πραγματικούς εχθρούς της. Αυτή η στρατηγική συνάδει προς τις οικονομικές, αμυντικές και γεωπολιτικές ανάγκες της Αμερικής δίνοντάς της ταυτόχρονα τη δυνατότητα διατήρησης της υποτέλειας των συμμάχων της, μπλοκάροντας έτσι την ανάδυση ενός κυρίαρχου εναλλακτικού συνασπισμού εξουσίας στην Ευρασία, ο οποίος θα μπορούσε να υπονομεύσει την αμερικανική ηγεμονία. Αλλά ποιες είναι οι ιδιαίτερες στρατηγικές που επεξεργάστηκε η ΕΕ μέχρι τώρα, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον αμερικανικό ηγεμονισμό; Έχει διέλθει η αμερικανική εξωτερική πολιτική κάποια διαρθρωτική και στρατηγική μεταβολή μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ή ακόμα και μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001; Ποιοι είναι οι ρόλοι της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Τουρκίας και πώς επηρεάζεται το ισοζύγιο δύναμης από τις σχέσεις ΕΕ - Κύπρου; Η σημαντική αυτή μελέτη του συγγραφέα απαντά σ` αυτά τα ερωτήματα και επιχειρηματολογεί με σαφήνεια υπέρ του σχηματισμού ενός σοσιαλδημοκρατικού, μη ηγεμονικού συνασπισμού εξουσίας στην Ευρασία, ο οποίος και θα είναι ικανός να αντισταθεί στον αμερικανικό ηγεμονισμό και στην αχαλίνωτη αλαζονεία. Ενα προφητικό βιβλίο σταθμός για την κρίση του ΝΑΤΟ, για το Κυπριακό και τις εξελίξεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]