Είναι αλήθεια ότι ο μύθος που κάλυψε την Μαρία Πολυδούρη, ως γυναίκα κυριαρχημένη από τα πάθη της, έριξε επί πολλά χρόνια τη σκιά του στην αξία του ποιητικού και του άλλου έργου της. Σήμερα είναι ίσως μάταιο - και μάλλον άστοχο - να προσπαθήσει κανείς να ξεχωρίσει τη διαρκώς οξυμένη συναισθηματική της κατάσταση, αυτή την απελπισμένη βουλιμία της να ζήσει τα πάντα με απόλυτο τρόπο, από τη στιχουργική της τέχνη. Το «Ημερολόγιό της» όμως, ως εσωτερική αφήγηση που είναι, ως είδος που εκφράζει πιο άμεσα τον στοχασμό της, δίνει τη δυνατότητα να εκτιμήσουμε κοντά στην ευαισθησία της ένα νου που σαρκάζει τις καθημερινές συμβάσεις της Αθήνας του `20. Κοντά στο εκρηκτικό της πάθος εμφανίζεται μια ρομαντική αλλά ολοκληρωμένη συνείδηση που γυρεύει με αμείωτη ένταση την αυθεντική πλευρά της ζωής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]