Στις διάφορες αρχαίες λατρείες συναντάται ως επικρατέστερη μορφή θεοποίησης αυτή του ζώου. Χαρίζουν, δηλαδή, τη μορφή του ζώου στους δημιουργούς του κόσμου και της ζωής. Η λατρεία των ζώων είναι μία από τις πιο πανάρχαιες λατρείες. Μια λατρεία που βέβαια επιβιώνει και κατά την ελληνιστική και την ελληνορωμαϊκή εποχή και κυρίως επικρατεί στην Αίγυπτο.
Ο άνθρωπος έκανε ανέκαθεν επίκληση στα ζώα μέσω της εικόνας, της μάσκας, των διατροφικών ταμπού, του τοτέμ ή των μυθικών μεταμορφώσεων, τόσο για να εκφραστεί όσο και για να επικοινωνήσει με τους άλλους, αλλά και με τον εσώτερο εαυτό του. Το φαινόμενο αυτό από την αρχαιότητα πέρασε και διασώθηκε και στην ελληνιστική και την ελληνορωμαϊκή περίοδο και σε αυτό το σημαντικότερο ρόλο έπαιξε η αιγυπτιακή ζωολατρία. Το ίδιο το μονοπάτι της αιγυπτιακής, όπως και της ελληνικής και της ρωμαϊκής, μυθολογίας είναι γεμάτο μεταμορφώσεις, σχέσεις παρά φύσιν, αλλά συγχρόνως και εκθαμβωτικές εικόνες του `θεϊκού` ζωικού βασιλείου.
Ο συγγραφέας, ποιητής και μελετητής των θρησκειών Χρήστος Ντικμπασάνης τονίζει ότι η πίστη στα ιερά ζώα είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Ιδίως, όμως, η Αίγυπτος και οι χώρες της Εγγύς Ανατολής, της Μεσοποταμίας και η Ινδία θεωρούνται ως λίκνα των ζωόμορφων θεών. Έλληνες και Ρωμαίοι στοχαστές προσπάθησαν να εμβαθύνουν σε αυτήν τη λατρεία, να την κατανοήσουν και να την ερμηνεύσουν. Άλλοι από αυτούς τη θεώρησαν τελείως παράδοξη και άλλοι μπόρεσαν να την αντικρίσουν μόνο από την συμβολική της οπτική γωνία. Πάντως εκείνο που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι ότι δεν λατρεύεται το ίδιο το πλάσμα, αλλά η θεία δύναμη, που αποκαλύπτεται μέσα από αυτό ή συμβολίζεται από αυτό και η οποία μπορεί να πάρει ποικίλες χροιές γινόμενη από ευεργετική έως επικίνδυνη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]