[...] έτσι έχουν τα πράγματα λοιπόν: άλλοι κολυμπούν, οργιάζουν και πνίγονται μέσα στη σούπα τους, σ` ένα επίσημο δείπνο -ο γνωστός μαραθωνοδρόμος δε βλέπει πια το λόγο να πει `νενικήκαμεν` και εξαναγκάζεται να το πει με γροθιές- άλλοι βασανίζουν έναν Κούρο για να ομολογήσει επειδή αυτή την εντολή έχουν, άλλωστε αυτή είναι η δουλειά τους -ένας αστυφύλακας, ο Χριστός, ο πατήρ αυτού και το Άγιον πνεύμα εν είδει περιστεράς παρίστανται σε οικογενειακό γεύμα ενώ το ραδιόφωνο μεταδίδει ποδοσφαιρικόν αγώνα- μέσα σε φωταγωγούς πολυκατοικιών άνθρωποι σφάζουν ανθρώπους, σα σφαχτάρια, και σιγά σιγά οι περίοικοι εξοικειώνονται με την οσμή του αίματος - και άλλα πολλά. Καλώς ή κακώς αυτή είναι η αλήθεια, όπως και να το δει κανείς. Με άλλα λόγια, το κωμικό δεν κρύβει το τραγικό - και αντιστρόφως. Μ.Π.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]