Ο Άγιος Κριστόφ πέρασε τον ποταμό. Όλη τη νύχτα βάδισε ενάντια στο ρεύμα. Σα βράχος, το κορμί του με τ’ αθλητικά μέλη ξεπετιέται πάνω απ’ τα νερά. Στον αριστερό του ώμο κάθεται το Παιδί, αδύνατο και βαρύ. Ο Άγιος Κριστόφ στηρίζεται πάνω σ’ ένα ξεριζωμένο πεύκο που λυγάει. Η ραχοκοκαλιά τους κι αυτή λυγάει. Εκείνοι που τον είδαν να φεύγει, είπαν πως δεν θα ‘φτανε ποτέ και πολύν καιρό τον ακολούθησαν τα σκώματά τους και τα γέλια τους. Ύστερα ο Κριστόφ είναι πάρα πολύ μακριά για να τον φτάσουν οι κραυγές εκείνων που μένουν στην όχθη. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]