Άμα καταπιάνομαι με κάτι, νοιώθω την ανάγκη να εξομολογηθώ στον εαυτό μου, αλλά και σε κάποιους φίλους, το "γιατί".

Ιδιαίτερα τώρα που αποφάσισα να γίνω συγγραφέας, θέλω όλους όσους "ταλαιπωρήσω" με τα γραφόμενά μου, να ξέρουν το λόγο αυτής μου της απόφασης.

Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να σας εξηγήσω γιατί καταπιάστηκα με τούτη τη συγγραφή.

Ίσως να φταίει η εποχή μας που σκοτώνει τα όμορφα παραμύθια, παρ` όλο που τα "παραμύθια" περισσεύουν.

Ίσως πάλι να φταίει η αφέλειά μου να θεωρώ τη ζωή σημαντική και άξια να "καταγραφεί", αν προσπάθησες να τη ζήσεις έντιμα κι ανυποχώρητος.

Σίγουρα όμως είναι εκείνες οι ατελείωτες συναντήσεις μου με τον παππού Θόδωρο στην Καισαριανή, στην Πλατεία, στα "Ξύλινα", σε ταπεινά καφενεδάκια της Αθηνάς, οι γλυκιές κουβέντες με ούζο και μεζεδάκι και κυρίως εκείνα τα μισοκρυμμένα δειλά δάκρυα με θυμούς και οργή και άντε πάλι σχέδια και όνειρα για μια άλλη κοινωνία, εμείς οι αμετανόητοι, οι γραφικοί. [...]