-Έχω πολλά κοριτσάκι, πάρε κι εσύ, έλεγε η Κερασιά και της πετούσε κεράσια διπλά κι εκείνη τα έβαζε στα αυτιά της σκουλαρίκια χαριτωμένα. -Αχ! Τι όμορφα σκουλαρίκια, έλεγαν της νύχτας τα πουλιά και τα νυχτολούλουδα συμφωνούσαν και αρωμάτιζαν το δρόμο της επιστροφής. Έκλεινε τα μάτια του και ανέβαινε. Ο πατέρας την κρατούσε από το χέρι. -Νύσταξες, αστεράκι μου; Της έλεγε. -Όχι, μπαμπά. Μόνο κλείνω τα μάτια μου για να βλέπω καλύτερα. Ο πατέρας χαμογελούσε. Έφταναν στο σπίτι. Της φιλούσε τα μαλλιά. -Όνειρα γλυκά, φαντασμένο μου. -Καληνύχτα, μπαμπά μου, απαντούσε εκείνη. Και μέσα της σκεφτόταν: «Τι όνειρα γλυκά, καλέ πατέρα. Τι να δω πια στον ύπνο μου όταν βλέπω τόσα θαυμαστά στον ξύπνιο μου;» Εφτά ιστορίες λοιπόν θαυμαστές και πολύχρωμες· εφτά ορφανά και γενναία μολύβια τις καταγράφουν για να περισώσουν πολύτιμες στιγμές της ζωής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]