Οι άνθρωποι σήμερα τείνουν να πιστεύουν - και δικαίως - ότι η ευτυχία είναι ένα φυσικό δικαίωμα για κάθε άνθρωπο. Όμως δεν υπήρχε πάντα αυτή η αντίληψη. Στην Αρχαία Ελλάδα για παράδειγμα, η ευτυχία ήταν απόλυτα ταυτισμένη με την Αρετή. Για τους Ρωμαίους αργότερα, σήμαινε Πλούτο και Εύνοια των Θεών. Για τους Χριστιανούς που κυριάρχησαν για τους μετέπειτα αιώνες ήταν συνώνυμη με τον Θεό. Στον Μεσαίωνα ευτυχής ήταν όποιος στερείτο και υπέφερε στο όνομα του Χριστού, ενώ κατά την Αναγέννηση και αφού ήρθαν στο φως θαμμένοι ως τότε θησαυροί του αρχαίου πνεύματος, η ευτυχία άρχισε πλέον να ξεφεύγει από το θρησκευτικό της πλαίσιο. . . Οι Διαφωτιστές την ταύτισαν με τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ στην Αμερική των Θεμελιωτών Πατέρων του Αμερικανικού Λαού ταυτίστηκε πλήρως με την ιδιοκτησία και την απόκτηση χρήματος. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]