Είναι προφανές ότι και μόνο η αναφορά στην ύπαρξη μιας υπέρ-εθνικής (ή υπερ-κρατικής ή υπερ-κυβερνητικής) πολιτικής που αφορά το εκπαιδευτικό σύστημα ενός κράτους-έθνους αποτελεί μείζονα εξέλιξη, στο βαθμό που η εκπαίδευση, γενικά, αποτελούσε (και αποτελεί;) βασικό πυλώνα, αφενός, της κοινωνικοποίησης σε μια εθνική, τελικά, κοινωνία, και αφετέρου, της προετοιμασίας για την ένταξη σε μια (εθνική) αγορά εργασίας. Το γεγονός λοιπόν ότι τώρα όχι μόνο υπάρχει μια Ευρωπαϊκή Εκπαιδευτική Πολιτική (ΕΕΠ) αλλά αποτελεί και αντικείμενο διερεύνησης σηματοδοτεί δίχως αμφιβολία την παγίωση σημαντικών αλλαγών στους τρόπους οργάνωσης των κοινωνιών μας και ίσως τη μετεξέλιξή τους σε κάτι το εντελώς νέο που απαιτεί παρακολούθηση και ανάλυση. Έτσι, στόχος αυτού του βιβλίου είναι, από τη μια, η ευαισθητοποίηση και η εισαγωγή νέων ανθρώπων στο κλίμα και τη θεματική της ΕΕΠ, και, από την άλλη, η συνεισφορά σε έναν ψυχραιμότερο και διαυγέστερο διάλογο επί του αντικειμένου πέρα από τη δράση της επίσημης πολιτικής ή την τρέχουσα δημοσιογραφική παρουσία της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]