Εδώ ο Αισχύλος συνδυάζει σε ένα σκηνικό σύμπλεγμα και τους δυο παράγοντες της τραγικής περιπέτειας του οίκου των Ατρειδών: τον ανθρώπινο και το θεϊκό. Ο συνδυασμός επιτυγχάνεται με την οπτική αντιπαράθεση των αντίστοιχων συνόλων: απέναντι στις δαιμονικές διώκτριες στέκει ο θνητός Ορέστης· στο δικαστήριο των θνητών ενόρκων προεδρεύει η θεά Αθηνά. Σ` αυτούς τους αντιθετικούς συνδυασμούς αναπαράγονται και το αρχικό αδιέξοδο και η τελική άρση του. Ο Ορέστης, τρίτος κρίκος στην αλυσίδα μιας ανανεούμενης καταστροφής, ανάγει τον προβληματισμό του στη σφαίρα των θεών, από όπου τον επαναφέρει η Αθηνά στο επίπεδο των ανθρώπων, για να πραγματοποιηθεί εκεί η τελική αποκατάσταση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]