[...] Γύρω από το ποιητικό ταμπεραμέντο του Πατσέκο πρέπει να πούμε ότι η ποίησή του δεν εγγράφεται μόνο στον κόσμο της φύσης, άλλα και σε εκείνον της κουλτούρας και, μέσα σ` αυτόν στο υπό σκιάν μισό του. Κάθε ποίημα του Πατσέκο είναι μια γιορτή στο Όχι, για τον Χοσέ Εμίλιο ο χρόνος είναι ο πράκτορας της παγκοσμίου καταστροφής και η ιστορία είναι ένα ερειπωμένο τοπίο. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι αυτό το parti pris θα τον μετέτρεπε σε ένα Δόκτορα Pangloss από την ανάποδη, αφού επιμένει να αποδείξει ότι ζούμε στο χειρότερο δυνατό κόσμο. Ευτυχώς δεν είναι πάντα έτσι. Αφού όλοι είμαστε διπλοί, μια και περισσότερες φορές εισβάλλει στα ποιήματά του η φωνή του Ναι... Ο Πατσέκο εξαίρει τη νίκη της φύσης (τη βροχή) επί της κουλτούρας (την πόλη) αλλά, ανυψώνοντάς την, μήπως δεν την μετατρέπει σε λόγο ή, όπως λέει και ο ίδιος σε `γρήγορη μουσική, αντίστιξη αέρα και νερού`;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]