Οι μύθοι αυτοί αναφέρονται σε πρόσωπα που οι ζωές τους, εξαιτίας του έρωτα, μπλέκονται αξεδιάλυτα μεταξύ τους, για να φτάσουν άλλοτε σε ένα αίσιο τέλος και άλλοτε, τις περισσότερες φορές, σε ένα τέλος τραγικό. Μπορεί να έχει ευτυχισμένη κατάληξη η ιστορία του Μενελάου και της Ελένης, του Λυγκέα και της Υπερμνήστρας, του Άδμητου και της Άλκηστης, αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το τέλος της ιστορίας του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, του Πάρη και της Οινώνης, του Ιάσονα και της Μήδειας και πολλών άλλων. Τις περισσότερες φορές, το φοβερό ερωτικό πάθος, στο οποίο εμπλέκονται οι ήρωες, έχει σχέση με κάποιο ευρύτερο θεϊκό σχέδιο που ξεκινάει από κάποια σφάλματα δικά τους ή των προγόνων τους, εκούσια ή ακούσια, που προκαλούν την οργή κάποιου θεού. Αλλά μπορεί, επίσης, αιτία των συμφορών τους να είναι η ζήλια των αθανάτων που δε βλέπουν με καλό μάτι την ευτυχία των θνητών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]