Σήμερα τα ισχυρά κράτη δεν `συμμορφώνουν` απλώς τα μικρά έθνη· κυριολεκτικά τα γονατίζουν. Η γεωπολιτική τους διπλωματία και η χρήση τελειοποιημένης τεχνικής χειρισμών προς εκφοβισμόν, έχουν αντικαταστήσει τα όπλα της παραδοσιακής βάναυσης επιβολής. Αυτή η πρακτική επιτρέπει το συμπέρασμα ότι οι πατροπαράδοτες πολιτιστικές τέχνες δεν μπορούν να υπηρετούν καθώς πρέπει τα κοινωνικά σύνολα. Τα ισχυρά κράτη έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα σ` αυτή την κατάσταση, όπως και την παιδεία, με την υπερβολική καλλιέργεια του κτητικού ερμέμφυτου. Η ευθύνη ταυ εκπολιτισμού των πολιτών έχει περάσει σε θεσμούς άλλους από εκείνους που φυσιολογικά αποτελούν τη σπονδυλική στήλη του κράτους. Παραδόξως, κάθε φορά που τα σύγχρονα κράτη επιχειρούν να κάνουν τον παιδαγωγό, οι μέθοδοί τους καταλήγουν σε καταστροφή... Είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλέψει κανείς την τροπή που θα πάρουν οι εξελίξεις των πολιτικών θεσμών και νοοτροπιών στο μέλλον... Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Πολιτικός Έρως είναι εντελώς χαμένη υπόθεση ως προς την πιθανότητα μιας, αν όχι επιστροφής, τουλάχιστον αναγνώρισης της χρησιμότητας του κλασικού πρότυπου. Όμως δεν πρέπει να αποκλείουμε και την επίτευξη μιας ιδιότυπης αναγέννησης που θα σηματοδοτεί μια πλήρη στροφή προς τη δημιουργική πορεία για κοινωνικές και πολιτικές αναμοχλεύσεις και για καινούργιες ανακατατάξεις αξιών... Αν κάποτε οι ισχυροί του σύγχρονου κόσμου θελήσουν να ανοίξουν νέο δρόμο για το καλό της ανθρωπότητας, δεν έχουν παρά να ξανασυναντήσουν στο προσεχές μέλλον τον ανθρωπισμό του Λόγου, όπως τον εννόησαν οι τραγικοί μας ποιητές. Είναι το μοναδικό φάρμακο για την καταστολή της ύβρεως...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]