(...) Το ποίημα αυτό έχει οχτακόσιους είκοσι στίχους δαχτυλικούς εξάμετρους και την ίδια γλώσσα με τα ομηρικά ποιήματα, με κάπως περισσότερα αιολικά και δωρικά ακόμα στοιχεία. Κατά τ` άλλα το ποίημα αυτό δεν έχει τίποτα το κοινό με τα Ομηρικά. Εδώ περνάμε σ` άλλην εποχή, αλλιώτικην από την εποχή των γενών και των αρμάτων. Εδώ έχομε την πόλη με τους άρχοντες και τους πολίτες της, με τη γη μοιρασμένη σε κλήρους ιδιόχτητους, και -συνέπεια ιδιοχτησίας- νόμους και δικαστήρια και στρεψοδικίες κι ιδεολογική τάση προς τον μονοθεϊσμό. Το δίκιο δεν είναι πια στο αρματωμένο χέρι, ούτε ο πόλεμος κι η αρπαγή είναι ο τρόπος βιοπορισμού, παρά μόνον η εργασία. Όλο το ποίημα είναι ένας ύμνος στην εργασία, προτροπή για εργασία και διδαχή για τη γεωργία και τη ναυτιλία. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]