«Ο Δημήτρης Πικιώνης πέθανε το 1968 -δέκα χρόνια μετά την ολοκλήρωση των έργων της Ακροπόλεως. Έκτοτε κύριο μέλημά μου υπήρξε η διάσωση και διάδοση του έργου του πατέρα μου. Είναι, λοιπόν, προφανής η ικανοποίηση μου που λίγους μήνες μετά την έκδοση της `Αρχιτεκτονικής της Χίου`, και συγχρόνως με τη μεγάλη έκθεση των πρωτότυπων σχεδίων αυτής της μελέτης στο Μουσείο Μπενάκη, ολοκληρώνεται η νέα αυτή έκδοση των `Έργων της Ακροπόλεως`. Η χαρά και η ικανοποίηση μεγαλώνει και από το γεγονός ότι διακρίνω, τώρα, πως το ενδιαφέρον των Ελλήνων για το έργο και την πνευματική προσωπικότητα του Δημήτρη Πικιώνη φουντώνει χρόνο με το χρόνο. Ίσως γιατί σήμερα είναι γονιμότερος ο νους μας και καθαρότερη η ψυχή μας. Ο Πικιώνης εξάλλου κατανοείται κάτω από το φως του αττικού ουρανού. Ιδεολογήματα και ιδεοληψίες τον παραμορφώνουν σε γραφικό και παραδοσιακό. Η κατανόηση και η ερμηνεία του Πικιώνη απαιτούν επαφή με το σύνολο του έργου του. Το αρχιτεκτονικό, το ζωγραφικό, τα κείμενά του. Επαφή σαρκική, θα τολμούσα να πω, με τα δημιουργήματά του». (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]