Σήμερα, οι νάνοι προσπαθούν να κινήσουν τον ογκόλιθο της Ιστορίας με τις λέξεις και τα δανεικά συνθήματα, πότε από τη Δύση, πότε από την Ανατολή, αλλά γιατί όχι και από το Βορρά, πότε με το όνομα Ευρωπαίοι, πότε Οθωμανοί, πότε Χριστιανοί, πότε Φράγκοι, πότε Γότθοι, που θέλησαν να την κλείσουν σε μια χρονολογία και σ` ένα μουσείο απ` το 800 μ.Χ. και μετά... Αλίμονο αν ο Έλληνας ψάχνει στα χωράφια της Ευρώπης να βρει τον εαυτό του. Δανεικές ιδεολογίες, φασιστικές, κομμουνιστικές, ναζιστικές, ενώ εκείνο που του λείπει είναι να γίνει περισσότερο Έλληνας, με το πνεύμα του αιώνιου Οδυσσέα στη θάλασσα και του Ίκαρου στον αέρα. Ούτε πάλι να εφησυχάζει με το όραμα κάποιας Δημοκρατίας, που για ελάχιστο χρόνο ευδοκίμησε στην αρχαία Αθήνα, όπως το ίδιο ελάχιστα επέζησε η λαμπρή Τυραννία του Πεισίστρατου. Ο Έλληνας δεν έχει ανάγκη να χτυπά τις ξένες πόρτες για φρούδες ελπίδες και μάταιες προσδοκίες. Η ίδια η Ιστορία του είναι η μικρογραφία του κόσμου, η ζωή του ανθρώπου. Από `κει ας αντλήσει, και πείρα, και διδάγματα, και δύναμη, και αποφασιστικότητα, και αίγλη, και περηφάνια. Πιστεύω ότι τώρα άρχισες να με καταλαβαίνεις, φίλε αναγνώστη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]