Το βιβλίο `Επιστροφή στα παιδιά της Αντιγόνης` θέτει και πάλι μια σειρά από ερωτήματα που αφορούν στο παρελθόν αλλά περισσότερο στο παρόν μας: Ποια είναι η θέση της αρχαίας κληρονομιάς στην παιδεία των Ελλήνων και της ανθρωπότητας; Υπάρχει δρόμος γυρισμού από την λησμονιά που σκεπάζει τους `άχρηστους κλασικούς` και την μονόπλευρη στροφή στο `χρήσιμο`; Τα πεδία που το απασχολούν είναι το θέατρο, η αρχαιογνωσία και ιδιαίτερα ο μύθος και η τελετουργία, καθώς και η νεότερη ελληνική πεζογραφία και ποίηση. Αναφέρεται σε ξένους και Έλληνες, από τον Έλιοτ και τον Φρόυντ μέχρι τον Κουν και τον Λεκατσά, τον Κάλβο, τον Μακρυγιάννη, τον Παπαδιαμάντη, τον Καβάφη, τις παραστάσεις της τραγωδίας και τον Καραγκιόζη. Μετά είκοσι έτη από την έκδοση της πρώτης μορφής αυτού του έργου, η επιστροφή στα ίδια ερωτήματα γίνεται σε μία μακρά εισαγωγή, που είναι ένα βιβλίο μέσα στο βιβλίο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]